تشکیل تک لایه خودآرای داروی تیوریدازین بر روی سطح مس و بررسی عملکرد آن به عنوان بازدارنده خوردگی در محیط nacl

مس یکی از پرمصرف ترین فلزهای مورد استفاده بشر است. این فلز با داشتن سختی کافی دارای خاصیت انعطاف پذیری بسیار بالایی است و می توان آن را به اشکال گوناگونی تبدیل کرد. یکی از مشکلات مس و آلیاژهای آن، خوردگی در محیط های حاوی یون کلرید است. بهترین روش برای محافظت فلزها در برابر محیط خورنده، استفاده از بازدارنده های خوردگی است. در این تحقیق، اثر بازداری داروی گوگردی تیوریدازین به عنوان بازدارنده خوردگی مس به صورت تک لایه های خودآرا در محیط سدیم کلرید مطالعه شد. اثر بازداری این بازدارنده به روش های الکتروشیمیایی قطبی شدن تافل و طیف سنجی امپدانس بررسی شد. اندازه گیری به روش پلاریزاسیون و طیف سنجی امپدانس نشان داد که اثر بازدارندگی با افزایش غلظت و افزایش زمان لایه نشانی افزایش می یابد. منحنی های پلاریزاسیون نشان داد که بازدارنده مورد بررسی، از نوع مختلط است. جذب بازدارنده روی سطح مس از هم دمای جذب لانگمویر تبعیت می کند. به علاوه، نتایج آزمایش های الکتروشیمیایی، هم دمای جذب لانگمویر و منحنی آرنیوس با یکدیگر موافقند. نتایج آزمایش هم دمای جذب لانگمویر و منحنی های آرنیوس جذب شیمیایی-فیزیکی را نشان می دهد.